نقطه اشتعال یکی از ویژگی‌های اصلی روغن روانکار است. نقطه اشتعال دمایی است که بخار روغن قابلیت اشتعال پیدا می‌کند. نقطه اشتعال روغن های کارکرده تحت عوامل مختلف از جمله فاسد شدن روغن، وجود ذرات فرسایشی، وجود سوخت در داخل روغن و وجود آب و ضد یخ در داخل روغن تغییر می‌کند. دستگاه FPNDC1 به منظور اندازه‌گیری نقطه اشتعال روغن طراحی شده است.

به منظور اندازه‌گیری نقطه اشتعال حدود 3 سی‌سی روغن در داخل محفظه روغن دستگاه ریخته می‌شود. روغن داخل محفظه به آرامی گرم می‌شود. دمای روغن روی مونیتور دستگاه کنترل دیده می‌شود. دستگاه یک مشعل کوچک گازی دارد. با پایین آوردن اهرم دستگاه درب روی محفظه به کنار می‌رود و شعله به محفظه نزدیک می‌شود. معمولاً تا 130 درجه کاری انجام نمی‌شود. پس از آن هر 10 درجه یکبار اهرم پایین آورده می‌شود و اگر نزدیک شدن شعله باعث دیده شده فلاش شود. نقطه اشتعال مشخص می‌گردد. طبیتاً می‌توان در ادامه هم فلاش زدن را مشاهده کرد ولی نقطه اولی که فلاش بزند تعیین کننده نقطه اشتعال است.

معمولاً اگر نقطه اشتعال بالاتر از 200 درجه سانتی گراد باشد، مشکل خاصی وجود ندارد و اگر اشکالی هم باشد در حد مجاز است. دماهای کمتر از 180 درجه نشاندهنده مشکل حاد است که باید اقدام فوری گردد.

در کنار اندازه‌گیری نقطه اشتعال استفاده دیگری هم از این دستگاه می‌شود. می‌دانیم که برای رسیدن به دماهای بالا باید از دماهای پایینتر هم عبور کرد. پس اگر نزدیک 100 درجه حبابهایی مشاهده بکنیم این نشان‌دهنده وجود آب مخلوط داخل روغن می‌باشد. با درست کردن مخلوط آب و روغن با اندازه مجاز وبالاتر از اندازه مجاز و مشاهده اندازه حباب‌های تولید شده به سادگی میزان آب قابل تشخیص خواهد بود. همچنین اگر در دماهای حدود 150درجه روغن شروع به جوشیدن بکند این نشان‌دهنده وجود ضد یخ در داخل روغن می‌باشد و سریعاً باید اقدام شود.